โรคอหิวาต์แอฟริกาในสุกร: ภาพรวมและการป้องกันในฟาร์มขนาดเล็ก

[หมายเหตุบรรณาธิการ: หากมีคำถาม, ความคิดเห็น หรือประสบการณ์ส่วนตัวที่เกี่ยวข้อง โปรดติดต่อที่ ECHOcommunity Conversations: African Swine Fever Virus]

โรคอหิวาต์แอฟริกาในสุกรและผลกระทบที่มีต่อการผลิตเนื้อสุกรทั่วโลก

ขณะที่ความเจริญของโลกมีเพิ่มขึ้น ความต้องการโปรตีนจากสัตว์ก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน เนื้อสุกรกลายเป็นเนื้อสัตว์บกที่มีการบริโภคมากที่สุดที่ 37% ของการบริโภคเนื้อสัตว์ทั้งหมดทั่วโลก(Beltrán-Alcrudo et al., 2017) อุตสาหกรรมการผลิตเนื้อสุกรเพิ่มขึ้นอย่างมากในภูมิภาคเอเชีย (ภาพที่ 1) โดยตัวเลขแสดงให้เห็นว่ามีปริมาณ 55% ของการผลิตเนื้อสุกรทั่วโลกในปี 2018 (FAOSTAT, 2018) มูลค่าการผลิตเนื้อสุกรโดยรวมทั่วโลกอยู่ใกล้เคียงที่ประมาณ 3 แสนล้านเหรียญสหรัฐตั้งแต่ปี 2011 (FAOSTAT, 2020) ) โดยในปี 2018 ตัวเลขทั้งหมดนี้เปลี่ยนไปเมื่อเริ่มมีไวรัสโรคอหิวาต์แอฟริกาในสุกร (African Swine Fever Virus หรือ ASFV) ในภูมิภาคเอเชีย ไวรัสร้ายแรงนี้ได้ทาลายปริมาณสุกรที่มีอยู่และส่งผลให้การผลิตเนื้อสุกรทั่วโลกและการบริโภคโปรตีนจากเนื้อสุกรลดลงอย่างมาก มีการประมาณว่ามากกว่า 25% ของปริมาณสุกรในโลกต้องตายจากโรคนี้ในช่วงสองปีที่ผ่านมา (Niederwerder et al., 2020) 

ต้นกำเนิด ข้อมูล และการแพร่กระจายของโรค

โรคอหิวาต์แอฟริกาในสุกรเกิดมาจากไวรัสตระกูล Asfarviridae และตามชื่อของไวรัสนี้มีถิ่นกำเนิดมาจากทวีปแอฟริกาที่การแพร่กระจายของโรค มีพาหะเป็นเห็บอ่อน (สกุล Ornithodoros) และสัตว์อื่นที่อยู่ในตระกูลสุกร (Suidae) ที่เป็นที่อาศัยหรือเพาะเชื้อของไวรัสและนำไปสู่การแพร่กระจายของเชื้อ สุกรเลี้ยงและสุกรป่า (Sus scrofa )มีความไวต่อโรคสูง โดยที่สุกรป่าพื้นเมืองจำนวนมากที่มักไม่มีอาการแต่ทำหน้าที่เป็นแหล่งเพาะเชื้อและแพร่กระจายเชื้อไวรัส (OIE, 2019) 

กลุ่มไวรัส 32 กลุ่มนี้แพร่กระจายอยู่ในทั่วทวีปแอฟริกา จนเมื่อปี 1957 หนึ่งในกลุ่มไวรัสนี้พบเป็นครั้งแรกในประเทศโปรตุเกสโดยถูกนำมาจากแอฟริกาตะวันตก แล้วจากนั้นได้แพร่กระจายไปทั่วทวีปยุโรบ จนถึงบางส่วนในแถบแคริบเบียนและบราซิล การกำจัดไวรัสในประเทศเหล่านี้ประสบผลสำเร็จแต่ก็ใช้เวลาถึงหลายปีที่ไวรัสยังคงอยู่ในประเทศสเปนและโปรตุเกสจนถึงช่วงปีทศวรรษ 1990 (Beltrán-Alcrudo et al., 2017) ส่วนการระบาดที่พบในปัจจุบันในทวีปยุโรบและเอเชียเริ่มขึ้นเมื่อปี 2007 เมื่อไวรัสASFVกลุ่มหนึ่งถูกนำเข้ามายังประเทศจอร์เจียจากทางแอฟริกาตะวันออกเฉียงใต้แล้วค่อยๆแพร่กระจายไปทั่วยุโรบ (Beltrán-Alcrudo et al., 2017) ในปี 2017 ประเทศรัสเชียประสบกับการระบาดของไวรัส ASFV ที่จากนั้นแพร่ไปยังตอนเหนือของประเทศจีนในปี 2018 และได้แพร่กระจายไปทั่วประเทศจีนและพื้นที่ส่วนมากของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Schneider, 2020)  

การแพร่กระจายเชื้อและการวินิจฉัยโรค

การทำความเข้าใจการแพร่กระจายเชื้อไวรัส ASFV

ในทวีปแอฟริกา เชื้อไวรัสนี้แพร่กระจายผ่านทางแหล่งเพาะเชื้อคือตัวเห็บและหมูป่า จากการสัมผัสโดยตรงกับสุกรเลี้ยงที่ติดเชื้อ และจากเศษชิ้นส่วนติดเชื้อที่มนุษย์นำเข้ามาโดยไม่ตั้งใจ ในทวีปยุโรปนั้นหมูป่าเป็นตัวการสำคัญในการแพร่กระจายโรค (ตารางที่ 1) ขณะที่ในเอเชีย ส่วนใหญ่เชื้อไวรัสจะติดต่อจากสุกรเลี้ยงไปสู่สุกรเลี้ยง และจากมนุษย์ที่นำวัสดุสิ่งของที่ปนเปื้อนเชื้อไวรัสออกไป (Beltrán-Alcrudo et al., 2017) แสดงว่าหากผู้คนได้รับความรู้ที่ถูกต้องและมีการบังคับใช้ข้อกำหนดความปลอดภัยทางชีวภาพในชุมชน ก็มีความเป็นไปได้ที่จะป้องกันและกำจัดโรคให้หมดไปได้ในทวีปเอเชีย เหมือนที่เกิดขึ้นแล้วในการระบาดช่วงปลายทศวรรษ 1950 ในทวีปเอเชีย

การวินิจฉัยโรค

การวินิจฉัยโรคอหิวาต์แอฟริกาในสุกรนี้ โดยการประเมินอาการเพียงอย่างเดียวอาจเป็นไปได้ยาก มีสัญญาณที่บ่งบอกได้ชัดเจนที่สุดคือการเสียชีวิตในสุกรทั้งตัวผู้และตัวเมียเพิ่มขึ้นอย่างกะทันหัน โดยอาการจะแตกต่างกันอย่างมากและขึ้นอยู่กับความร้ายแรงของไวรัส สายพันธุ์สุกร ปริมาณที่ได้รับสัมผัส เส้นทางการรับสัมผัส และลักษณะเฉพาะถิ่นของไวรัสในพื้นที่นั้น รูปแบบอาการของไวรัสที่อันตรายน้อยกว่าคือมีอัตราการเสียชีวิตต่ำกว่า 60% และบางชนิดก็ต่ำถึง 10% อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันทวีปเอเชียมีแหล่งสายพันธุ์ที่รุนแรงมาก โดยมีอัตราการเสียชีวิตสูงถึง 100% (Beltrán-Alcrudo et al., 2017)

สัตว์ที่แสดงอาการรุนแรง (เฉียบพลันทันที) มักจะมีไข้สูงที่ 41-42°C (สูงกว่าปกติ 3-4°C; Birmingham & Quesenberry, 2000) และมีแนวโน้มที่จะตายก่อนแสดงอาการใดๆของโรคเป็นเวลาหลายวัน ส่วนอาการที่รุนแรงน้อยกว่าเล็กน้อย (เฉียบพลัน) การเสียชีวิตจะยืดเวลาออกไปนานพอที่จะแสดงอาการให้เห็น แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังส่งผลให้เกิดการเสียชีวิตในฝูงได้ 90-100% โดยสุกรจะมีไข้ 40-42°C อัตราการหายใจเพิ่มขึ้น เบื่ออาหาร มีพฤติกรรมไม่อยากเคลื่อนไหว และจะเสียชีวิตภายใน 6 ถึง 11 วันหลังจากสังเกตเห็นอาการ

สุกรที่ได้รับเชื้อไวรัส ASFV อาจมีอาการอย่างใดอย่างหนึ่งต่อไปนี้:

• มีรอยสีน้ำเงินอมม่วงและมีรอยเลือดคั่งหรือเลือดออก (อาจเป็นจุดๆหรือรอยใหญ่) ที่บริเวณหู ท้อง และขาหลัง
• มีขี้ตาและน้ำมูกไหล
• มีอาการแดงของผิวหนังบริเวณหน้าอก ท้อง ขาหนีบ หาง และขา
• ท้องผูกหรือท้องเสีย ซึ่งอาจมีอาการหนักขึ้นจากถ่ายเป็นมูกกลายเป็นเลือด
• อาเจียน
• มีอาการแท้งในแม่สุกรที่ตั้งครรภ์ทุกระยะ
• มีเลือดเป็นฟองออกจากจมูกหรือปากและมีหนองจากตา
• บริเวณรอบหางอาจมีรอยอุจจาระเปื้อนเลือด (Beltran-Alcrudo et al., 2017)

องค์การอาหารและการเกษตรแห่งสหประชาชาติได้นำเสนอ "คู่มือสำหรับการตรวจจับและวินิจฉัยโรคไวรัส ASFV" (FAO, 2010) ด้วยรายการต่อไปนี้ ซึ่งเป็นอาการของโรค ASFV ที่พบจากการตรวจชันสูตรซากของสุกรที่ติดเชื้อ โดยส่วนใหญ่จะพบการปรากฏของอาการหลายอย่างพร้อมกัน (รูปที่ 2) ได้แก่:

• เลือดออกใต้ผิวหนัง (Hemorrhages)

• ของเหลวสะสมในหัวใจ (hydropericardium หรือถุงหุ้มหัวใจมีน้ำสีเหลือง) และช่องต่างๆในร่างกาย (น้ำในช่องปอด, ท้องมาน)

• จุดเลือดขนาดเล็ก(Petechiae) บนพื้นผิวของหัวใจ (epicardium) ที่กระเพาะปัสสาวะและไต (บนเยื่อหุ้มและกรวยไต)

• ปอดอาจมีเลือดคั่งและจุดเลือดออก โดยพบฟองในหลอดลมและขั้วปอด และมีอาการบวมรุนแรงที่ถุงลมและเนื้อเยื่อปอด (บวมน้ำ)

• จุดเลือดขนาดเล็ก (Petechiae), จ้ำเลือดขนาดใหญ่ (ecchymoses) (เลือดออกมาก) และเลือดอุดตันส่วนเกินในกระเพาะอาหารและลำไส้เล็กและลำไส้ใหญ่

• เลือดคั่งในตับและเลือดออกในถุงน้ำดี

  **ทั้งนี้ไม่แนะนำให้ทำการตรวจชันสูตรซากสุกรนอกเหนือการชันสูตรโดยสัตวแพทย์หรือเจ้าหน้าที่หน่วยงานด้านปศุสัตว์ที่ได้รับการฝึกอบรม เนื่องจากมีความเสี่ยงที่จะทำให้พื้นที่ฟาร์มสัมผัสกับของเหลวที่ไม่พึงประสงค์ที่ปนเปื้อนเชื้อไวรัส

การวินิจฉัยโรคนี้ทำได้ยาก เนื่องจากอาจสับสนได้ง่ายกับโรคอื่นๆ อีกหลายโรค ดังนั้นจึงไม่สามารถวินิจฉัยได้อย่างแน่ชัดจนกว่าจะยืนยันเชื้อ ASFV จากการทดสอบในห้องปฏิบัติการ อาการที่เกิดจากโรคไข้หวัดหมูทั่วไป, โรคไฟลามทุ่งสุกร, ภาวะได้รับพิษ, โรคจากเชื้อซัลโมเนลลา และภาวะติดเชื้ออื่นๆ มักจะสับสนได้ง่ายกับเชื่อ ASFV จึงมีคำแนะนำว่าผู้เลี้ยงสุกรไม่ควรอาศัยการพยากรณ์โรคด้วยตนเองจนกว่าจะได้รับการยืนยันจากสัตวแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ

การรับมือกับโรค

การป้องกันและควบคุม

ขณะมีการเขียนบทความนี้ (2021) ยังไม่มีวัคซีนสำหรับโรคอหิวาต์แอฟริกา แม้จะกำลังมีการพยายามอย่างเต็มที่ในการผลิต หากมีวัคซีนเมื่อใด ก็จะเป็นแนวทางป้องกันที่ดีที่สุด ในขณะที่ยังไม่มีวัคซีนที่มีประสิทธิภาพ กุญแจสำคัญในการบรรเทาผลกระทบคือการป้องกันการแพร่กระจายของโรคนี้ด้วยการรักษาความปลอดภัยทางชีวภาพอยู่ตลอดเวลาและกำจัดโรคทันทีเมื่อตรวจพบ

ฟาร์มแต่ละแห่งมีความแตกต่างกันและจัดการกับภัยคุกคามของการติดเชื้อต่างกัน การคุกคามของไวรัสร้ายแรงเช่นนี้จำเป็นต้องมีการวางแผนความปลอดภัยทางชีวภาพที่ละเอียดถี่ถ้วนและพนักงานทุกคนสามารถรับรู้และรับผิดชอบได้ การวางแผนที่เกิดประโยชน์ควรมาจากการขอความร่วมมือให้เจ้าหน้าที่และบุคคลอื่นช่วยในการระบุช่องทางที่เป็นไปได้ของการติดเชื้อ การป้องกันและควบคุมควรเริ่มต้นด้วยการที่ผู้เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติงานในฟาร์มตระหนักถึงความรุนแรงของโรคและกลไกการแพร่กระจาย มนุษย์ถือเป็นผู้แพร่กระจายหลักของโรคนี้ เพราะมนุษย์สามารถนำพาสิ่งปนเปื้อนที่ติดเชื้อที่อยู่บนรองเท้าบูท เสื้อผ้า หรือวัสดุอื่นๆ ได้โดยง่าย ดังนั้นจึงจำเป็นที่ต้องมีการรับรู้กลุ่ม

 แผนความปลอดภัยทางชีวภาพอาจทำได้ไม่ยากเพียงแค่จัดทำรายการต่างๆเกี่ยวกับภัยคุกคามต่อโรค จุดต่างๆที่เชื้อโรคเข้ามา และการพัฒนาแนวทางในการกำจัดหรือลดภัยคุกคามเหล่านั้นให้เหลือน้อยที่สุด องค์การ FAO ได้เสนอแนะขั้นตอน 3 ประการเพื่อความปลอดภัยทางชีวภาพ ได้แก่: (1) การแยก (2) สุขอนามัย และ (3) การฆ่าเชื้อ (FAO, 2010)

การแยก

การแยกคือการแยกสัตว์ออกจากสิ่งปนเปื้อนใดๆที่อาจเกิดขึ้นได้ การปนเปื้อนเข้ามายังฟาร์มได้จากหลายช่องทาง เช่น สุกรตัวอื่นและผลิตภัณฑ์จากสุกรตัวอื่น, วัสดุรองพื้นคอกและมูลสุกร, น้ำที่ไหลมาจากฟาร์มบริเวณใกล้เคียง, น้ำเชื้อสุกร, รองเท้าบูทหรือเสื้อผ้า, อาหารสุกร, ยานพาหนะ หรือสัตว์อื่นๆ การแยกสุกรออกจากฝูงสุกรภายนอกเป็นแนวทางปฏิบัติที่ดีที่สุด เนื่องจากเป็นการจำกัดการเข้าถึงสุกรให้เฉพาะบุคลากรที่จำเป็นเท่านั้น การมีปฏิสัมพันธ์ของพนักงานกับสุกรนอกฟาร์มควรผ่านการปรึกษาและจำกัดให้มีน้อยที่สุด มาตรการที่รอบคอบอย่างหนึ่งคือการแยกรองเท้าและเสื้อผ้าสำหรับภายในและภายนอกเขตสุกร เพื่อลดโอกาสการติดเชื้อ โดยให้พนักงานทุกคนเริ่มต้นวันทำงานโดยตรงกับสุกรก่อน จากนั้นจึงย้ายออกห่างจากสุกรไปยังพื้นที่ที่อาจได้รับเชื้อหรือกับสุกรอื่นๆ ที่ถูกกักตัวเพื่อดูอาการอยู่  อย่าทำงานในลำดับที่ตรงกันข้ามนี้

สุขอนามัย

ก่อนสัมผัสสุกร ควรทำความสะอาดตัวบุคคลหรือสิ่งของใดๆ ก่อนให้ดี ซึ่งแนวทางปฏิบัตินี้ไม่เหมือนกับการใช้น้ำยาฆ่าเชื้อ เพราะบ่อยครั้งสารฆ่าเชื้อจะไม่สามารถทะลุผ่านวัตถุบางอย่าง เช่น โคลนหรือมูลสัตว์ ซึ่งอาจกลายเป็นช่องทางเข้าของเชื้อไวรัส สถานที่เลี้ยงสุกรหลายแห่งทั่วโลกต้องมีการเปลี่ยนรองเท้า เสื้อผ้า และกำหนดให้พนักงานอาบน้ำก่อนเข้าและออกจากบริเวณที่เลี้ยงสุกร นอกจากนี้ดอกยางล้อรถยังอาจเป็นแหล่งพักวัสดุที่ติดเชื้อได้ ดังนั้นการล้างและขัดถูล้อรถจึงเป็นสิ่งสำคัญ

การฆ่าเชื้อ

หลังจากทำความสะอาดร่างกายแล้ว ควรใช้น้ำยาฆ่าเชื้อที่ผ่านการรับรองสำหรับกำจัดเชื้อของไวรัสอหิวาต์แอฟริกาในสุกร ไวรัสนี้ถูกห่อหุ้มอย่างหนาแน่นและยากต่อการฆ่าด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อ โดยน้ำยาฆ่าเชื้อทั้งหมดต้องมีเวลาสัมผัสอยู่กับเชื้อนานพอสมควรกว่าที่จะฆ่าเชื้อไวรัสได้ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสำคัญที่ไม่ควรเร่งรัดขั้นตอนการฆ่าเชื้อ ควรทำความสะอาดอย่างทั่วถึงเพื่อเพิ่มเวลาให้น้ำยาสัมผัสกับเชื้อ น้ำยาคลอรีนเป็นสารฆ่าเชื้อที่ใช้ได้ดี (0.5% เป็นเวลา 30 นาที) นอกจากนี้ยังมี ไอโอดีน, อีเธอร์, คลอโรฟอร์ม, ฟอร์มาลิน (30 นาที) และโซดาไฟ (NaOH; 8/1000 เป็นเวลา 30 นาที; OIE, 2019) การเหยียบไปบนน้ำยาฆ่าเชื้อจะช่วยในการทำความสะอาดรองเท้าบูทก่อนเข้าฟาร์ม มีคำแนะนำให้เหยียบบนปูนขาวหลังจากการเหยียบบนน้ำยาฆ่าเชื้อแล้วเพื่อเพิ่มค่า pH ให้สูงกว่าที่ไวรัสจะอยู่รอดได้ การล้างด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อและการใช้ปูนขาวอาจนำไปใช้กับรถยนต์ได้เช่นกัน แต่ต้องเป็นเวลานานพอที่จะครอบคลุมเส้นรอบวงทั้งหมดของยาง ควรปล่อยให้ยางที่ล้างแล้วแห้งก่อน ก่อนที่จะเข้าสู่อ่างฆ่าเชื้อ (Dr. P. Quesenberry, Personal Communication, Sept 3, 2020)

การใช้ความร้อนหากทำอย่างถูกต้องจะเป็นวิธีหนึ่งที่มีประสิทธิภาพในการทำให้เชื้อไวรัสตาย จากการศึกษาหนึ่งในปี 1967 พบว่าเชื้อไวรัส ASFV สามารถอยู่รอดได้ 11-22 วันที่อุณหภูมิ 37°C แต่ที่อุณหภูมิสูงกว่าจะทำให้เชื้อไวรัสตายเร็วขึ้น โดยเชื้อไวรัสอยู่รอดได้เพียง 1 ชั่วโมงที่ อุณหภูมิ 56°C และอยู่รอดได้ 15 นาทีที่อุณหภูมิ 60°C (Mazur-Panasiuk et al., 2019) องค์การFAO จึงแนะนำให้ปรุงอาหารสัตว์ที่อาจมีการปนเปื้อนเป็นเวลา 30 นาทีที่อุณหภูมิ 70°C (Beltrán-Alcrudo et al., 2017) ซึ่งนำไปใช้ได้กับอาหารสุกรที่เป็นเศษอาหาร ที่ปัจจุบันถือเป็นตัวการหลักในการแพร่กระจายของไวรัส

การป้องกันในชุมชน

สิ่งสำคัญอันดับแรกคือการตกลงในการกักกันสุกร มีการศึกษาหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ได้พิจารณาขั้นตอนเริ่มแรกในการจัดการกับเชื้อไวรัสนี้ในประเทศติมอร์ - เลสเตที่มีการปฏิบัติความปลอดภัยทางชีวภาพน้อยมาก การศึกษานี้แสดงให้เห็นการสูญเสียที่เพิ่มมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในสุกรที่ไม่มีรั้วกั้นมากกว่าในหมู่สุกรที่เลี้ยงในรั้วกั้น (Barnes et al., 2020) การพูดคุยแลกเปลี่ยนระดับชุมชนดังกล่าวอาจเกี่ยวข้องกับคนกลุ่มเล็กหรือคนกลุ่มใหญ่ และอาจเป็นไปได้หลายรูปแบบ ชุมชนแต่ละแห่งแตกต่างกันและพบกับความท้าทายที่แตกต่างกัน แต่การสนทนาและความเห็นพ้องต้องกันเป็นกุญแจสำคัญในการป้องกันเชื้อไวรัส ASFV ไม่ให้เข้ามาในชุมชนและชะลอการแพร่กระจาย

ของโรคได้

ที่ผ่านมาเชื้อไวรัส ASFV แพร่กระจายได้ง่ายจากประเทศหนึ่งไปยังอีกประเทศหนึ่งในทวีปเอเชีย เป็นที่สงสัยว่าการลักลอบนำเข้าผลิตภัณฑ์จากสุกรข้ามพรมแดนถือเป็นพาหะสำคัญสำหรับการแพร่กระจายนี้ และรัฐบาลหลายประเทศได้ดำเนินการอย่างจริงจังในเรื่องนี้ เพื่อร่วมมือกับความพยายามนี้ เราจึงควรตระหนักและปฏิบัติตามระเบียบข้อบังคับของรัฐบาลในประเทศในการรายงานและการจัดการสุกรที่ติดเชื้อ

โอกาสการดำเนินการของเกษตรกรรายย่อย

เกษตรกรรายย่อยยังคงเป็นผู้มีส่วนสำคัญในการผลิตเนื้อสุกรในเอเชีย “เกษตรกรรายย่อย” หรือ “ผู้ดำเนินกิจการขนาดเล็ก” โดยทั่วไปหมายถึงผู้ดำเนินกิจการที่เลี้ยงสุกรตั้งแต่ 1 ถึง 100 ตัว (Nga et al., 2015; FAO, 2010) การศึกษาในปี 2015 ในประเทศเวียดนามพบว่าเกษตรกรรายย่อยผลิตเนื้อหมูคิดเป็นสัดส่วนประมาณ 80% ของเนื้อหมูที่บริโภคภายในประเทศ (Nga et al., 2015) ในประเทศจีน ราคาเนื้อหมูพุ่งสูงขึ้นเนื่องจากการสูญเสียจำนวนสุกรไปกว่าครึ่งหนึ่งของสุกรที่มีในประเทศ (Shneider, 2020) การเพิ่มขึ้นของราคานี้ เช่นเดียวกับในประเทศอื่นๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อาจเป็นโอกาสที่ดีสำหรับการดำเนินกิจการเลี้ยงสุกรในที่ที่ยังคงปราศจากโรคนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ผลิตที่จำหน่ายเนื้อสุกรในท้องถิ่น ในบางประเทศขณะนี้มีการกำหนดข้อจำกัดระหว่างประเทศแล้ว (Shen & Look, 2020) จึงทำให้ตลาดในท้องถิ่นเป็นแหล่งเนื้อหมูที่มีเสถียรภาพมากขึ้น

การเพิ่มขึ้นของราคาเนื้อหมูอาจยังเป็นการเปิดโอกาสให้เนื้อไก่ เนื้อปลา เนื้อวัว และเนื้อสัตว์อื่นๆ ได้เติมเต็มความต้องการของโปรตีน ผู้ผลิตรายย่อยจำนวนมากอาจพิจารณาเพิ่มความหลากหลายในการเลี้ยงสัตว์เพื่อลดความเสี่ยงและใช้โอกาสจากความต้องการโปรตีนสูงในตลาด

สรุป

โรคอหิวาต์แอฟริกาในสุกรก่อให้เกิดความท้าทายที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอย่างหนึ่งที่เกษตรกรรายย่อยในทวีปเอเชียได้เคยเผชิญมา ที่นำมาซึ่งความเป็นไปได้ในการสูญเสียและวิถีชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไป มีการศึกษามากมายระบุว่าเกษตรกรรายย่อยและเกษตรกรที่มีสวนหลังบ้านคือตัวการหลักในการแพร่ระบาดของโรคนี้ และเป็นผู้มีความเสี่ยงอย่างยิ่งต่อผลกระทบที่เกิดจากโรค (Nga et al., 2015; FAO, 2020; OIE, 2020; Barnes et al, 2020) การระบาดหลายครั้งในภูมิภาคนี้ได้รับการจัดประเภทเป็นกลุ่ม "สวนหลังบ้าน" โดยรัฐบาลของตน (ภาพที่ 3) ซึ่งเป็นช่องว่างให้มีข้อตำหนิและความเป็นไปได้ที่จะรับความช่วยเหลือจากรัฐบาล มีการออกกฎหมายที่เอื้อต่อการดำเนินงานการเลี้ยงสุกรขนาดใหญ่ทั่วไปที่มีความสามารถมากกว่าในการดำเนินมาตรการความปลอดภัยทางชีวภาพตามที่ต้องการ กฎข้อบังคับเหล่านี้อาจเป็นข้อจำกัดสำหรับอุตสาหกรรมเนื้อหมูที่มาจากเกษตรกรรายย่อยหากไม่มีการดำเนินการใดๆ จึงจำเป็นอย่างยิ่งในเวลานี้สำหรับชุมชนที่จะเห็นคุณค่าและพึ่งพาการเลี้ยงสุกรแบบบูรณาการในระบบขนาดเล็กในระดับชุมชนเพื่อหยุดการแพร่กระจายของโรคนี้